„Takiego Dnia Zstąpienia Doli to się naprawdę nie spodziewałem”.

Trzy i pół godziny przed świąteczną kolacją Gramm i Kociołek krążą po ciemnym lesie, szukając zmarzniętej huby i pięciu ziarenek jarzębiny. Taka tradycja. W koszyczku dla Doli musi znaleźć się pięć ziarenek jarzębiny, a do tego zmarznięta hubka, skorupka jajka i parę innych symboli ubóstwa. Tymczasem znajdują tylko zbłąkanego kapłana, którego Kociołek natychmiast zaprasza do siebie. Co zrobić – taka tradycja.

„Gramm znalazł po drodze sposobność, by porządnie zmyć mi głowę.

– Pogięło cię! – syknął. – Na rodzinnym święcie ci zależy, a jakiegoś klechę pod dach wleczesz? Ja naprawdę z trudem wytrzymuję religijne pienia twojej teściowej, a teraz można liczyć na to, że będzie ich trzykroć więcej. O ile Żychłoń nie rozszarpie dziada na strzępy, ledwie próg przekroczy!”

W karczmie „Pod Kaprawym Gryfem” przygotowania do Dnia Zstąpienia Doli idą pełną parą. Wszyscy biegają jak podczas pożaru i przygotowują mnóstwo jedzenia, a Zwierzak wiesza girlandy. Napięcie sięga zenitu, a wzajemne powarkiwania i tłuczenie garnkami tylko zwiększają świąteczną… frustrację. Taka… tradycja?

„Dzień Zstąpienia Doli i następujący po nim Dzień Czystej Uciechy były jedynymi dniami w roku, kiedy zamykaliśmy karczmę, by świętować we własnym gronie. Powinny to więc być dla nas chwile radości i wytchnienia, ale od lat przeobrażały się w dziką, nerwową harówkę, która nie miała wiele wspólnego z religijnym charakterem święta i zgoła nic z doznaniem rodzinnego szczęścia”.

Tradycją jest także, że dorośli w tym szczególnym dniu opowiadają dzieciakom bajki o Doli. Trzy pociechy Kociołka mają już serdecznie dość babcinych dyrdymałów o Doli i cieszą się, że tym razem wysłuchają porządnych bajek. Każdy z towarzyszy Kociołka opowiada im tego wieczoru jedną historię. Wszystkie są dobre, jednak moją faworytką została bajka Zwierzaka, której kapitalny początek pozwolę sobie zacytować:

„Pewnej nocy król goblinów spadł w nocy z łóżka i uderzył się w łepetynę, co działo się średnio trzy razy w tygodniu i zawsze podsuwało mu pomysły. Tym razem tuż po śniadaniu wezwał największych śmiałków w plemieniu i oznajmił:

„Temu, kto przyniesie mi gadającego ziemniaka, oddam moją córkę za żonę”.

U ludzi byłoby to zapewne dość dziwne, ale nie wśród goblinów, które bardzo chętnie podejmują się rozmaitych wyzwań, także tych głupkowatych. Kierują się bowiem zasadą, że nawet jeśli coś jest głupie, to i tak warto to zrobić, by potem było co opowiadać.

Najdzielniejsi z dzielnych – a było ich siedmiu – uznali więc królewski pomysł za genialny i bezzwłocznie wyruszyli w drogę. Pierwszy z nich nie zdołał jednakże nawet opuścić wioski, bo przypomniał sobie, że ma do skończenia mozaikę na wazie. Drugi przypomniał sobie, że już ma żonę i królewska propozycja w sumie go nie dotyczy. Trzeci również był żonaty, ale pod wpływem emocji nie pokojarzył faktów i o wszystkim żonie opowiedział. Ta zaś miała maczugę pod ręką i… Cóż, koniec końców trzeci śmiałek również w drogę nie wyruszył”.

W międzyczasie ci, którzy akurat nie opowiadają bajki, uganiają się po obejściu za fałszywym kapłanem i za wilkołakiem, który przywędrował jego śladem. Jako „gwarancję ubezpieczeniową” targają ze sobą jędzowatą teściową Kociołka. Wygląda na to, że tegoroczna kolacja świąteczna będzie bardzo spóźniona… i najlepsza ze wszystkich dotychczasowych.

Chwile spędzone z Kociołkiem i jego drużyną zawsze są przyjemne, a te, nad którymi unosiła się magia zimowych świąt, były przyjemne w dwójnasób. Warto raz jeszcze zawędrować do karczmy „Pod Kaprawym Gryfem”, chociażby po to, by przypomnieć sobie, co tak naprawdę tworzy świąteczną atmosferę.